Madagascar 2019

Hoi hoi

Jaja … we beginnen aan een nieuw reisavontuur, 3 weken self-drive in Madagaskar geboekt bij een lokaal reisbureau: Ramartours. We vliegen met Ethiopian Airlines van Brussel naar Addis Abeba en dan door naar Antananarivo.       
 Madagaskar, ook wel Malagasië, officieel de Republiek Madagaskar, is een eiland en een land dat ten oosten van het vasteland van het continent Afrika ligt, ervan gescheiden door Straat Mozambique. Het is op 3 na (Groenland, Nieuw-Guinea en Borneo) het grootste eiland ter wereld. Het wordt ook wel het 8ste continent genoemd … en is één van de armste landen ter wereld.
Het eiland heeft een unieke flora en fauna die zich deels onafhankelijk hebben ontwikkeld van het vasteland van Afrika, als gevolg van de geïsoleerde ligging als eiland. De bekenste dierengroep zijn de lemuren, een gevarieerde groep halfapen die alleen op dit eiland voorkomen. Iedereen kent de ringstaartmaki’s vast wel… van de tekenfilm ‘Madagaskar’.
Andere bekende dieren die alleen op Madagaskar leven zijn de madagaskardaggekko’s, een geslacht van felgekleurde hagedissen, de komeetstaartvlinder, de steltrallen, de tenreks en de fossa of fretkat, het grootste inheemse roofdier. Ook komt een groot aantal soorten kameleons voor op het eiland. De nationale bomen van Madagaskar zijn de baobab en de reizigersboom. Een bekende boom uit Madagaskar die wereldwijd in de tropen wordt aangeplant, is de flamboyant. Ook de bekende kamerplant Dracaena marginata komt oorspronkelijk uit Madagaskar. Op Madagaskar leven ook een aantal unieke insectensoorten. 
We zullen ons nog eens kunnen laten gaan met de fotocamera’s… 🙂

Hier boven zie je onze route, ongeveer 3 500 km. We starten ons avontuur in de hoofdstad en rijden vandaar naar de westkust … zo naar het zuiden.  Het wegennet is Madagaskar is heel primitief … veel asfalt zullen we niet hebben, toch zeker niet in het eerste stuk. Vanaf Toliara is er een asfaltweg, de route national 7 (RN7) die we nemen zodat we via het binnenland naar de oostkust kunnen rijden … 
We zijn heel benieuwd wat dit avontuur gaat brengen … spannend.
We gaan ons best doen om deze blog regelmatig aan te vullen … zoals altijd hangen we hiervoor af van het internet!

In ieder geval gaan we er van genieten … 
Tot snel!

25 oktober 2019

Eindelijk was het dan zover. In de voormiddag nog even gaan werken. Afscheid genomen van topcollega Lydia gaat met pensioen. Om 13.30 u naar huis (Aartselaar) gereden. Om 18u stond taxi Bilo voor de deur en wij op weg naar Zaventem. Ruimschoots op tijd. Het inchecken verliep vlotjes en om 22.35 u stegen we dan op met Ethiopian Airlines richting Addis Abeba.

26 oktober 2019

Vanmorgen om 6.35 u lokale tijd aangekomen in Addis Abeba, Ethiopië. Nog eens 3 uurtjes wachten op de volgende vlucht. Die vertrok om 8.50u en rond 14 u lokale tijd stonden we dan eindelijk op Malagasy grond. Op de luchthaven werd onze extra bagage (T-shirts, schriftjes, slabbertjes,… ) gecontroleerd. Gelukkig was alles in orde. Heel wat Malagasys die maar al te graag onze bagage op een karretje wilden zetten. Uiteraard tegen betaling. De euro kwam al snel ter sprake.
Pat had geld op de vlieghaven gewisseld. Ook een heel gedoe. Er liep kei veel volk rond, a ja, er wast juist een grote vlucht geland. Iedereen wilde geld wisselen. Later zou nog blijken dat ze zo’n 100 000 ariary (ongeveer € 25,00) achterover gedrukt. Grrrr…
We gingen op zoek naar Lea, een medewerkster. Het duurde wel even, maar we vonden haar. Bij het buitenkomen sloeg de hitte ons op het lijf. O my God, zo heer.

Lea en Richard (chaffeur) brachten ons naar de B&B, Ecolodge. Een leuke plek.
We werden ook nog gebriefd over onze reis en kregen alle nodige documenten. Het avondeten
was voorzien bij de bewoners van de B&B. Een Malgasymaaltijd, een stoofpotje met zebu (een heilige koe), niet slecht. En dan maar bed in.

27 oktober 2019

Voorbije nacht heerlijk geslapen. Gewekt door fluitende vogels en de zon was al vroeg van de partij.
Het ontbijt hadden we buiten op het terras. De max om de dag zo te beginnen.
Terwijl we onze spullen aan het inpakken waren, kwamen ze er met onze huurwagen aan. Spannend.
Pat kreeg een hele uitleg over de auto. Een nieuw was het zeker niet, zoals wel beloofd was, 180 000 km op de teller. Ma soit. Het avontuur kon nu echt van start. We laadden de bagage in, de maps.me werd ingesteld en daar gingen we voor een rit van 412 km naar Miandrivazo. Best een lange rit en het was al vroeg heet.
Eerst moesten we uit de hoofdstad Antananarivo (afgekort Tana) geraken. Dat lukte redelijk vlot omdat we aan de goede kant van de stad zaten. Maar, na zo’n 30 km kwamen we aan een rondpunt waar we effen de mist ingingen. En meneer de politie had dat gezien. Hij blies hard op zijn fluitje, amai. en we konden aan de kant. Jeetje, en we waren nog maar juist vertrokken.

Pat moest uitstappen en meekomen naar een klein houten hokje. Uiteraard met de nodige papieren, alles in het frans natuurlijk want Engels daar waren ze hier nog niet zo sterk in. De agent liet duidelijk verstaan dat Pat zijn rijbewijs voor een dag kon kwijt zijn en bleef zo wat rond de pot draaien, zo van ‘en wat gade nu doen om dat te voorkomen?’. Pat vroeg dan wat hij wilde. En toen moest’m mee om het hoekje gaan staan, want het ging natuurlijk over geld. Patrick stelde voor om 10 000 ariary te betalen, maar de agent was wel heel snel om te zeggen, no no 30 000 (€ 7,50). Die heeft Pat dan maar betaald en kreeg zijn rijbewijs terug. We konden beschikken. Onderhandelen over een verkeersboete, zou in België geen waar zijn.

De volgende 150 km gingen niet vlot vooruit. Alles liep en reed hier over de weg. Kippetjes, ganzen, fietsers, brommers, zebu’s (heilige koeien), karren, riksja’s, auto’s, overvolle busjes, grote vrachtwagens, kinderen met zelfgemaakte bolderkarren. Je kwam ogen te kort en maakte het ook wel gevaarlijk. En onze 4×4 huurwagen kon het naar boven rijden niet aan, we moesten in 2×4 in een slakkengangetje de berg op.

De laatste 50 km waren helemaal niet te doen. De ene put na de andere, op sommige stukken kon je nog amper over een weg spreken. Door al die omstandigheden deden we over deze rit maar liefs 10 u in plaats van 7,5u. En alsof dat nog niet genoeg was, bleek bij het donker worden dat onze autolichten het niet deden zoals dat hoorde. Ze schenen naar alle kanten behalve op de weg. We moesten de achterlichten van de auto voor ons volgen tot aan onze bestemming. Straatverlichting was hier ook nergens.

Maar goed, uiteindelijk zijn we er geraakt na een heel avontuur. In het restaurant konden we nog lekker eten. Ons verblijf was wel ok, het Princesse de Tsiribihina B&B. Het deed deugd om in bed te liggen. Foto’s van deze rit zijn er niet door alle toestanden van de dag.

28 oktober 2019

Rond 7.45 u, na het ontbijt, zijn we opnieuw vertrokken. Onderweg kwamen we onze eerste kameleons tegen op de weg.

Met onze wagen op weg door het mooie landschap van West-Madagaskar. Het koninkrijk van de reuze baobabs naar Kirindy. Een rit van zo’n 292 km. De weg was nog redelijk goed te doen.

Kirindy is nog één van de laatste stukken droog tropisch bos dat nog intact is. Dit zeldzame vegetatietype herbergt unieke soorten planten en dieren.

De laatste 40 km van deze rit was zandweg door het nationaal park.

Het gebied bestaat uit een nationaal park, Kirindy Mitea NP en een aangrenzend natuurreservaat. Hier vind je diersoorten die nergens anders ter wereld te vinden zijn.

Hier maakten we voor het eerst kennis met de nachtdieren. Er was eerst wat discussie over een gids. Was precies niet duidelijk afgesproken, maar kwam wel in orde.

Vorkstreepmaki.

Paroedura.

Een wezelmaki.
Woooow, dat was best wel een beetje eng, maar ook wel geweldig. Amai.

29 oktober 2019

Voorbije nnacht hebben we in het Relais du Kirindy B&B geslapen. En voor we opnieuw gingen rijden, zijn we ’s morgens eerst nog eens terug naar het reservaat gereden.

Kameleons.

En toen zagen we onze eerste Sifaka’s, de Verreauxsifaka. Dit zijn een geslacht van halfapen uit de familie van der Indriachtigen. Deze halfapen zijn enkel te vinden op Madagaskar.

Hier was er eentje met een babytje.

Pracht beest.

De Coquerels Coua.

Een roodkopmaki.

Baby.

We zagen de Fossa ook van in de verte, maar hebben daar geen foto, helaas. De Fossa of ook wel fretkat is het grootste roofdier op de Afrikaanse eiland. Het is verwant aan een civetkat.

Onderweg naar onze volgende bestemming, Bekopaka, kruisten we Tsiribihiba en de Manambolo rivier.
De eerste oversteek verliep vlot. En we hadden een lekkere lunch in de Mad Zebu.
Na de lunch moesten we onze rit verder zetten in konvooi. Soldaten reden mee zogezegd voor onze veiligheid. Eigenlijk waren we gewoon een goedkope taxi. Maar het konvooi kwam ons wel van pas. Op een gegeven moment brak de koppeling van onze auto af. Gigantisch probleem natuurlijk. Enkel chauffeurs (want de meeste toeristen hadden een chauffeur bij, wij niet) kwamen ons al snel ter hulp.
Maar toen moesten we nog een rivier kruisen met een vlot. Dat wilde zeggen dat Patrick de auto op dat vlot moest krijgen, zonder koppeling. Hij had maar 1 kans en dat was ook genoeg. Het is een krak.

In de late namiddag kwamen we aan in Bekopaka. Eén van de chauffeurs had samen met Patrick alles geprobeerd om ons te helpen met de auto maar helaas. Die avond werd ik ook nog ziek. Eten ging niet.
Wat een ellende.

30 oktober 2019

Vandaag zouden we in de voormiddag het prachtige Tsingy de Bemaraha NP bezoeken maar ondertussen was Patrick ook ziek geworden. Het was bloedheet, we hadden geen auto dus hebben we die dag vooral gerust en geprobeerd te regelen dat we een andere auto konden bekomen. De gsm die we van de organisatie hadden meegekregen deed het ook niet. Was geblokkeerd. Wat een onkunde. Ook hier heeft de chauffeur van de vorige dag ons heel erg geholpen.

Toen we ons in de namiddag een beetje beter voelden, hebben we wat verkoeling gezocht bij het zwembad. En daar kregen we bezoek van deze hagedisjes.

De Madagaskar reuzendaggekko.

De madagaskarhalsbanleguaan.

Ondertussen hadden we contact met Ramartours en ze spraken nog steeds van de auto te repareren. Wij drongen aan om een vervangwagen te krijgen. Slechte service helaas. We stuurden dan ook een zeer verontwaardigde e-mail.

31 oktober 2019

Gelukkig voelden we ons iet of wat beter. Vandaag moesten we weer zo’n 196 km rijden. Maar omdat onze auto nog altijd kapot was, moesten we ons verplaatsen met een auto met chauffeur. Niet waarvoor we gekozen hadden, maar niks aan te doen.

Met dit vlot moesten we weer de rivier over.

Onze Pat was niet zo gelukkig met de gang van zaken. Hij mocht niet zelf rijden.

Onze rit ging terug naar Morandava. Opnieuw in Konvooi. Maar zoveel konvooi was er niet.

Onderweg stopten we bij de Heilige Baobab.

En op zo’n 7 km van de wereldberoemde ‘Alle des Baobab’ vonden we Les Baobabs Amoureux, de verliefde baobabs. Dit zijn 2 in elkaar verstrengelde endemische baobabs. Volgens de legende konden 2 geliefden uit 2 nabijgelegen dorpen niet met elkaar trouwen, omdat zij in hun eigen dorp al toegewezen waren aan een ander. Beiden riepen de hulp van God in en zo werden er 2 bomen geboren die eeuwig in elkaar verstrengeld zouden blijven, als teken van hun liefde.

Hier zagen we de Verreauxsifaka’s.

De zonsondergang bij de wereldberoemde ‘Allée des Baobabs’ hebben we gemist omdat we geen auto hadden. Jammer maar helaas.

We verbleven deze nacht in het Kimony Resort B&B.

1 november 20219

Rond 8 u van de morgen werd er dan eindelijk toch een andere wagen gebracht. We hadden net gedaan met ontbijten en onze spullen klaargezet om te vertrekken. De jongens hadden de hele nacht doorgereden om de auto tot hier te brengen. En dan hebben ze ineens de telefoon ook in orde gebracht. Eindelijk zeg. Nu er alleen nog beltijd opzetten.

We zijn eerst nog een stukje teruggereden, naar de fameuze ‘Allée des Baobabs’.

Niet met de zonsondergang maar ’s morgens was het toch ook wel mooi.

Natuurlijk moest er ook even geparadeerd worden met onze nieuwe huurwagen. En dan op weg naar onze volgende bestemming Belo sur Mer. Naar de kust.

Onderweg bij een schooltje gestopt om de meegenomen schriftjes af te geven.

Ons ma had leuke knuffeltjes gehaakt en meegegeven. De kinderen vonden die zeer grappig en zetten ze op hun hoofd voor bescherming tegen de zon.

Onderweg 3 keer een roadblock gepasseerd seg en iedere keer moesten we 5 000 ariary betalen om door te mogen.

Baobabs werd gezandstraald.

In de laatste 10 km van deze dagrit moesten we door de zoutpannen rijden, zeer verraderlijk. We waren net een dorpje gepasseerd. Op een gegeven moment maakten we de fout om maps.me blind te volgen. We kwamen goed vast te zitten in de modder, diepe modder. Shit. In onze achteruitkijkspiegel zagen we een hele groep mannen naar ons toekomen, om ons te helpen natuurlijk. Vraagprijs voor de hulp 600 000 ariary. We probeerde af te bieden tot 300 000. Uiteindelijk werd het dan 400 000 ariary en t-shirts. Eerst werden we uit de modder getrokken. Dan betaalden we het geld. Iedereen was rustig. Tot dat onze Pat de eerste t-shirts begon te geven, en toen brak de hel los. Er werd getrokken en geduwd tussen de dorpsmensen. T-shirts werden kapot getrokken. De kerel die van ons het geld had aangenomen deed teken dat we moesten verder rijden. Wat we maar al te graag wilden doen.

Na de zoutpannen werd de zand steeds dieper en kwamen we dichtbij onze verblijfplaats toch nog even vast te zitten. De eigenaars van de lodge wisten ons te vertellen dat het wel vaker gebeurde dat mensen vast kwamen te zitten in de zoutpannen en dat er betaald moest worden. Maar ze zeiden ook dat we het voor 250 000 ariary ook klaar hadden kunnen krijgen, tja.

Belo sur mer.

Gezellig plekje om tot rust te komen na zo’n helse dag.

Ons huisje bij het strand. Heerlijk.

De dag te kunnen eindigen met zo’n mooi zonsondergang maakte veel goed.

2 november 2019

Vannacht weer zalig geslapen. De zon was ook al heel vroeg van de partij.

Het gouden uurtje.

Een ontbijtje buiten, maar de eetlust was nog niet helemaal oke. Ook geen fitgevoel.

De vissersbootjes ging hier nogal op en af amai.

Nog even wat bekomen.

Deze pracht locatie vastgelegd op ons netvlies. En dan weer verder.

We hadden nog een rit van zo’n 110 km voor de boeg naar Manja.
Het wordt een echt off-road met een aantal rivercrossings waar we soms toch wel wat twijfels bij hadden. Maar dan zag je bijvoorbeeld iemand de rivier oversteken met paard en kar, tja, dan konden wij dat met de auto ook. Onderweg nog 3 roadblocks tegengekomen. Te betalen of niet door mogen. Tja. Dat begon wel een beetje vervelend te worden. Maar we wisten dat we dit konden verwachten.

Onze overnachting zou in het Kanto Hotel B&B zijn, midden in het centrum boven een luidruchtige bar. Omdat we ons nog altijd niet ok voelden, wilden we hier niet blijven. Een beetje verder was er het Kanto Ammex. Er was even wat discussie met de eigenaar, maar uiteindelijk konden we daar wel een nachtje blijven slapen.

Lekkere frietjes gegeten. En een toffe groep Fransen ontmoet.
Onze kamer was heel basic maar wel proper.

3 november 2019

Ook vandaag moesten we verder naar het zuidwesten, richting Andavadoaka.
Om 7 u zijn we samen met de Franse groep vertrokken. Zij hadden gidsen bij wat het voor ons ook wat makkelijker maakte.

Na zo’n 90 km kwamen we bij een rivercrossing. Ze zeiden ons dat we 50 000 ariary moesten betalen, maar we kregen het klaar voor 30 000 ariary.

We hadden chance dat we zo snel het vlot op konden. Soms moet je hier tot 3 u wachten. Het vlot werd naar de overkant getrokken door jongeren. Jeetje.

Het was ook een huzarenwerk om van dat vlot af te rijden en dan in diepe zand naar boven rijden. Pat probeerde het 2 keer maar het lukte hem niet, Taitin, een chauffeur van de Fransen, slaagde er wel in na de 4de poging met bijna platte banden. De chauffeur was best boos op de omstaanders omdat ze er voor zorgen dat het allemaal helemaal moeilijk wordt en men hulp moet vragen. Op die manier proberen ze er munt uit te slaan.

Nadat alle banden terug opgeblazen waren, volgden we een heel mooi offroad parcour over verschillende ondergronden en door wisselende landschappen.

Veel baobabs, heel veel kinderen.

Pat hield hier een babbeltje met één van de chauffeurs.

Toch bizarre bomen e.

Na de halte bij de baobabs namen we afscheid van de Fransen en reden we verder naar ons paradijs, Laguna Blu B&B.

We kregen een fijn hutje toegewezen. Na een deugddoende buitendouche volgde er nog een geweldig diner van krab, rivierkreeft, garnalen, patatjes, seafoodsla, tomaatjes, cocktailsaus, overheerlijke pizza’s, soepjes en tot slot was er echte tiramisu. Alles was klaargemaakt door een Italiaanse chefkok.
Het zag er allemaal zo goed uit maar onze ziek buik liet het allemaal niet goed toe.
De eigenares vroeg ons of we misschien Malarone (tegen malaria) innamen. Ja dus. Ze zei dat we daar beter mee konden stoppen. Want de Malarone samen met de hitte maakte ons zo ziek. We zijn er dan mee gestopt.

Ons huisje bij de zee. De max. En zalige koffie.

De Treurspreeuw.

Madagaskarwever.

Three-eyed lizard is een soort van Malagasische landleguaanhagedis.

De omgeving is hier heel mooi.

Het is zo warm dat we toch wat verkoeling in de oceaan zoeken.

Met de petjes op natuurlijk.

Krabbetjes die zich verstoppen in de rotsen in het water.

We voelen ons ondertussen al veel beter.

Laguna Blu B&B was elke ster (5-sterren) waard. Dit was heerlijk genieten op een prachtige locatie.
Genoeg gerust om de volgende etappe weer aan te kunnen.

5 november 2019

Vanmorgen gelukkig nog goed ontbeten. We kregen een broodjeslunch mee. De banden werden terug opgepompt voor een reis naar Ifaty. En dat was dan het positieve van de dag.
De eerste 50 km van onze rit gingen goed en daarna begon de ellende. We zaten eigenlijk goed maar de GPS gaf een andere route aan. Dus we begonnen heer en weer te rijden. Uiteindelijk bij een dorpje gestopt en hulp gevraagd. Uiteindelijk wilde er een jongeman ons helpen inruil voor een rit naar Ifaty. Tja daar moesten we naartoe dus.

Het was bloedheet. En alsof het zoeken van de weg nog niet genoeg stress en spanning had gegeven, kwamen we stilaan ook zonder diesel te zitten. We zouden 2 benzinestations passeren op onze route, maar er was helaas geen diesel. Onderweg kwamen we juist geteld 1 auto tegen die ons wel wilde helpen.
2 Engelsen wilden ons 5 liter diesel geven. Voor de rest niemand. Tja, de diesel was schaars dus moest iedereen voorzichtig zijn natuurlijk.

Tot dat we in Mamombo kwamen. In dit dorpje passeerde de bushbus. Deze heeft in dit dorpje een tankdepot. De jongeman die met ons meereed is samen met Pat met één van de dorpsoudsten gaan onderhandelen voor wat diesel. Uiteindelijk kregen we 10 liter aan Beligsche prijzen, maar soit. We konden weer verder. We moesten nog slechts 10 km. En in dat dorpje wisten we zeker dat we konden tanken. Oef!

Net voor dat we aan de Bamboo CLub B&B aankwamen, hadden we de jongeman, die leraar bleek te zijn, nog afgezet. De broodjes die we nog hadden, hebben we meegegeven. De stress door de dag was zo hoog dat we geen honger hadden gehad. Ook gaven we hem nog wat spulletjes mee voor zijn kindjes.

Op die stopplaats was er na een dikke week eindelijk terug asfaltweg. Blij dat we het gehaald hadden.
We wisten dat de westkant niet gemakkelijk ging zijn omdat er eigenlijk geen echte wegen zijn. We kunnen alleen maar adviseren om voor die kant toch een gids mee te nemen.

6 november 2019

Dit was ons hutje van de voorbije nacht. Toen we gisterenavond aankwamen was het al te donker om het nog allemaal te zien.

Lekker geslapen met het geluid van de golven.

Ook hier gaan de bootjes heen en weer.

Na het ontbijt brachten we een bezoek aan het Reniala Reserve of ook wel Spiny Forest genoemd. Een plek die zeer geliefd is door vogelspotters. Dit natuurgebied bestaat uit doornbos en woestijngebied dat vol verschillende cactussoorten en baobabs staat. Reniala is Malagassisch voor ‘Moeder van het Woud’. De grootste baobab heeft een omtrek van 10 m en is ruim 1 500 jaar oud.

Madagaskarparadijsmonarch (mannetje)

Een Madagaskarbijeneter.

Het huisvest ook andere diertjes zoals je kan zien.

Een gekraagde nachtzwaluw.

Zit best goed.

Een brilvanga.

De haaksnavelvanga.

De langstaartscharrelaar.

Standing daggekko.

De grijze Coua.

Egeltje.

Onderweg zagen we begraafplaatsen.

Op weg naar Ranohira, met een volle tank ondertussen, stopten we ook nog bij het Zombitse Vohibasia NP op zo’n 90 km van Isalo. Het park is een beschermd natuurgebied van 363 km² en bestaat uit droog loofbos, moerassen en savanne. Hier maakten we nog een wandeling met een gids.

Hier zagen we de Von der Deckens Sifaka.

Een wezelmaki.

Dit zijn bloeminsectjes. Het lijkt op witte bloempjes maar het zijn insectjes. Zeer bizar.

Sifaka-mama met baby.

Rond 16.30 u kwamen we aan bij onze volgende B&B Toiles de l’Isalo. De kamer was niet zo praktisch met het schuine dak. Vooral als je 2.02 m groot bent. De service is hier wel top.

Vandaag hadden we qua wildlife wel een topdag.

7 november 20219

Gisterenavond is onze gids nog even bij ons geweest voor de briefing van de wandeling vandaag in het Isalo National Park.
We hadden afgesproken om al vroeg op pad te gaan omdat het bloedheet zou worden. En we zouden de wandeling ook beperken tot een halve dag omwille van diezelfde hitte.

Isalo N.P. bestaat al sinds 1962 en beslaat ongeveer 815 km² aan langgerekte, spectaculaire rotsformaties en zandstenen. De zandstenen stammen uit het Jura tijdperk. Dit grillige, woestijnachtig gebied wordt ook weleens het ‘Colorado van Madagaskar’ genoemd.

Dit zou geen takje zijn, maar een insect. Als je goed kijkt, zie je de pootjes.

De Madagaskarparadijsmonarch. (jong mannetje)

Breedbekscharrelaar

Onze eerste kennismaking met de ringstaartmaki’s.

Dit zijn niet die bloeminsectjes, maar wel echte witte bloempjes.

We waren heus niet alleen. De man met het gele t-shirt was onze gids Feno. Hij deed een goed job.

Bosrotslijster.

Onze wandeling ging helemaal tot aan de Blue Pool.

Plots kwam deze kleine kameleon uit de bosjes gekropen. Cutie.

Echt niet groot e.

En hij veranderde ook wel wat van klaar naargelang de omgeving.

Er werd ook nog een python gespot vlakbij onze lunchplaats.

Een hop.

Lunch in de jungle. Is wel cool.

En deze hoentjes probeerden zich te verstoppen.

Zwarte buulbuul.

En dan kwamen er dreigende wolkjes over. Tijd om terug te wandelen.

Toeloespoorkoekoek.

En toen kwam de regen.

Voor de rest van de dag deden we het rustig aan.

8 november 2019

Na het ontbijt verlieten we het prachtige Isalo voor een rit van 345 km richting Ranomafana.

Onderweg passeerden wij het Anja Reserve waar we een wandeling van zo’n 2 u maakten.
Anja Reserve is een omvangrijk reservaat dat een perfect leefgebied vormt voor ringstaartmaki’s.

Deze endemische lemuur met zijn lange karakteristieke zwart-wit gestreepte staart, komt hier in grote getalen voor. In dit reservaat leven zo’n 400 ringstaartmaki’s in groepjes van 15 tot 20. Ze verplaatsen zicht zowel via de bomen als de grond. Ringstaartmaki’s zijn zeer sociale dieren.

Plots was er heel wat heisa onder de maki’s.

Er was er eentje gepakt door een python.

En deze kameleon zag een lekkernijtje zitten.

Namelijk dit exemplaartje, een Rainbow Milkweed Locust. Een giftige sprinkhaan.

En dat was een lange tong hoor.

Dit prachtig exemplaartje kwamen we ook nog tegen.

Na de wandeling, snikheet trouwens, reden we verder naar Ranomafana.

Ons verblijf voor de volgende 2 dagen lag tegen een bergflank. Pittig hoor. Blij dat we de valies zelf niet naar boven moesten dragen. Jeetje.
’s Avond stond er nog een nachtwandeling op ons programma.

Korthoornkameleon.
Niet gemakkelijk om die zeer kleine beestjes in het donker te fotograferen. Maar er zijn er toch enkelen gelukt. Deze kameleon had een lang neusje. Zit een beetje in de schaduw.

Oogjes toe en snaveltjes dicht.

Dwergmuislemur.

Sterk en zot hoe die gidsen die beestjes in het pikdonker spotten. De max! De locatie was een beetje minder. Gewoon naast een weg waar nogal veel auto’s doorreden. Beetje gevaarlijk. En blijkbaar een heel gekende plek om deze nachtdiertjes te spotten. Heel, maar heel veel toeristen. Amai.

Prachtige dag, waauw.

9 november 2019

Een nieuwe dag met een nieuw avontuur.

Vandaag gingen we het Ranomafana Nationale Park in. Een hoogtepunt van onze reis.

Het park beslaat ongeveer 416 km² aan regenwoud en unieke flora en fauna. ‘Rano’ betekent water en ‘Mafana’ betekent warm. De naam verwijst naar een nabijgelegen dorp waar er warmwaterbronnen zijn. Sinds 2007 wordt de pracht van het Ranomafana N.P. erkent met een plek op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Het Ranomafana N.P. is een tropisch regenwoud met het hele jaar door groene bladeren en is een waar paradijs voor de natuur- en dierenliefhebber.

De ochtendwandeling was zwaar maar fantastisch. Kijk hieronder maar wat voor bijzondere wezentjes we allemaal zagen.

We moesten de jungle nog ingaan en de verbazing begon al met deze bijzondere kever, de girafkever. Het gekke was dat we dachten dat deze zo groot was als bijvoorbeeld de meikever die wij bij ons kennen. Zo zag het er in onze reisgids toch uit. Niet dus. Zo klein, vergelijkbaar met een lieveheersbeestje.

De breedsnuithalfmaki.

Dit was ook een specialleke. De Gouden halfmaki.

En dan had je deze mosgekko. Zot hoe die de kleuren van de stam aanneemt.

Op het plekje waar we even pauze nemen onder een shelter, zat deze engerd.

Dat gekke bloeminsectje kwamen we hier ook tegen.

Ondanks de warmte, vochtigheid en de steile beklimming was het een topper.

Le Grenat was een topper voor de lunch.

En dat het smaakte na die pittige ochtend.
’s Avonds zijn we gewoon teruggegaan, was vlakbij onze B&B. Het was er wel druk toen. Er verbleef een grote groep Belgen daar.

10 november 2019

Vandaag een ritje van 255 km naar Antsirabe, ‘plaats met veel zout’.
Die rit verliep vlot. De 1ste 100 km was het wel veel bochtenwerk in de bergen, dat schoot niet echt op.

Maar de omgeving was wel prachtig.

Toen we in Antsirabe kwamen, was er een klein paniek bij mij. Waar maps.me de Soa Guest House B&B aangaf, was gewoon een leeg plein midden in het centrum. Helemaal niks. Kalme Patrick gaf kijken in de gps en vond dat Soa Guest hotel. Slechts een klein beetje verder. Midden in een woonwijk. Waar kwamen we nu toch terecht. Een grote poort. Gaan aanbellen en ja hoor, daar moesten we toch zijn. Wat een verborgen pareltje was dit. Amai.

In de loop van de avond begon het te regenen en volgde er een heel zwaar onweer. Geen power.
Gelukkig hadden we onze lampjes 😉

11 november 2019

Moeder en dochter zorgden voor een lekker ontbijt. En wij weer verder. Van Antsirabe naar Andasibe, ritje van 290 km.

Het panorama onderweg was prachtig.

In de namiddag kwamen we toe in de Grace Lodge B&B.
Omdat we ’s avonds nog een nachtwandeling gingen maken, deden we het in de namiddag rustig aan.

De nachtwandeling vond plaats aan de rand van het Andasibe Nationale Park.

Waauw dit was wel de max. En eng!

12 november 2019

Een lokale gids nam ons vandaag al heel vroeg mee op pad. Het Andasibe Mantadia Nationale Park is een beschermd natuurgebied en bestaat uit 2 delen, namelijk het Mantadia N.P. en het Analamazoatra reservaat, ook wel het Périnet reservaat genoemd. Périnet is de oude Franse naam voor Andasibe.

Breedsnuithalfmaki.

De oostelijke madagaskardwergooruil.

Het park staat bekend om zijn beroemdste bewoner, de Indri Indri Lemuur.
De Indri Indri is de grootste halfaap ter wereld en komt enkel in het oosten van Madgaskar voor.

De Indri Indri.

De bruine maki of zwartkop maki.

De diadeemsifaka met baby.

Prachtige wildlife.

13 november 2019

Aan alle mooie liedjes komt een einde, aan dit avontuur ook maar er was nog een laatste bestemming.

Onze rit vandaag ging naar Manambato waar we onze moesten achterlaten en de boot namen via het kanaal naar Palmarium.

Helemaal klaar voor een laatste stukje avontuur.

Een paradijselijke plek.

We werden verwelkomt door deze jongen.

In de late namiddag maakten we nog een tripje met de boot naar een klein eilandje in het Palmarium reservaat op zoek naar een zeer, maar zeer speciaal nachtdiertje, de Aye Aye.

De ayeaye of het vingerdier is de grootste nachtmaki. Een halfuurtje voor zonsondergang worden ze actief. Vingerdiertjes eten vooral larven. Om deze te vinden tikt het vingerdier met zijn lange, knokige middelvinger op de bast van een boom. Zo hoort hij of er holle ruimtes zijn, de plek waar larven voorkomen. Als hij een larve vindt, knaagt hij een gat in de boomschors. Vervolgens gebruikt hij zijn lange middelvinger om de larve uit de bast te peuteren. Naast larven eet het vingerdier ook nog vruchten, nectar, paddenstoelen en noten. Heel soms ook eieren die hij uit een vogelnest rooft.

Hoe graaf was dat. Waauw. Zeer bijzonder.

In het donker met de boot terug, eng, maar vlot en veilig verlopen.

Een lekkere avondmaal na een fantastische dag.

14 november 2019

Vandaag maakten we nog een wandeling in dit stukje paradijs, gewoon op het domein waar we verbleven. En daar was ook veel te zien hoor.

De vari of bonte Maki (Black-and-white ruffed lemur). Na de Indri de grootste halfaap. De vari heeft een langharige vacht en een kraag die kin en oren bedekt.

Het is wel een acrobaat.

Moormaki.

De Madagaskarhaakneuslang.

De rode vari.

Voor de rest van de dag nog genoten van de omgeving en de geluidjes.

15 november 2019

Een lange reisdag voor de boeg. Eerst met de boot terug naar het vasteland. Er zaten nog toeristen met enkele chauffeurs op de boot. Eén van de chauffeurs vroeg waar onze chauffeur was. Ik wees naar Patrick. Ze trokken wijde ogen omdat we zonder lokale gids/chauffeur rondreisden. Het was niet altijd evident, maar het wel gedaan zonder.

Bij aankomst in de haven stellen we vast dat er een band van onze auto plat staat.
Met de krik die bij de auto zat konen we niks beginnen. Gelukkig kregen we hulp van 3 jonge gasten. Wel even moeten onderhandelen over de prijs. Nadat onze band gefikst was, wilden we de jongens graag ook nog een t-shirt geven. Waren ze heel gretig naar.

En toen ik de t-shirts gaf, kwamen er ineens nog jongens aan. Uiteindelijk een heel team.
Ze waren daar blijer mee dan met het geld. Dat hadden we tijdens onze reis al wel vaker gemerkt. We hadden heel veel shirts uitgedeeld en daar waren ze telkens zo blij mee. Er werd ook niet zozeer gebedeld voor geld, maar wel om drinkwater.

Onze rit terug naar de hoofdstad liep redelijk vlot tot we aan de grote stad kwamen. Eén van de hoofdwegen was afgesloten. Het was al donker en bovendien kregen we er nog een zwaar onweer bij. Dit maakte het laatste stuk een hel. Weinig of geen verlichting, alles en iedereen die op de weg loopt. Detours waardoor we in zeer smalle straatjes terecht kwam. OMG. Tot slot liep de straat dood op een groene poort. We dachten dat we fout zaten en konden er eigenlijk de auto ook niet draaien. Shit. Toch maar hard op die groene poort geklopt. En raad eens, we zaten toch juist. De eigenaars waren op ons aan het wachten, want we waren veel later dan verwacht. Gelukkig kregen we nog een maaltijd. Een medewerker van Ramartours kwam die avond de auto nog ophalen. En we hadden gezegd dat we voor dat we de volgende dag nog naar de vlieghaven gingen nog iemand van de reisorganisatie wilden spreken.

16 november 2019

Goed geslapen en nog een laatste ontbijt. We zaten te wachten op iemand van de reisorganisatie, maar merkten dat er niemand wilde komen. Na een hele boze telefoon zijn er dan toch 2 medewerkers komen opdagen. Lea was er niet bij. We hadden een heel goed gesprek met die gasten. Wij hadden onze ervaringen, frustraties verteld. De oude versleten auto, de geblokkeerde gsm. Het langduren voor deze zaken werden opgelost. Er was begrip voor en we kregen wel een kleine compensatie. We wilden vooral duidelijk maken dat ze het niet kunnen maken om zo’n oude wagen, die niet in orde is, nog met toeristen mee te geven. Heel gevaarlijk. Een gsm meegeven en 24/24 u bereikbaar zijn, is top als je de gsm niet geblokkeerd hebt.

We hadden om uitdaging en avontuur gekozen, hebben we zeker wel gekregen. Madagaskar is zeer speciaal. Het was een zeer mooi avontuur, maar we zijn er zeker van dat we met een betere wagen echt een fantastisch avontuur hadden beleefd. De westkust, zonder asfaltweg, is een zware beproeving waarvoor je echt wel een degelijke auto nodig hebt. In het regenseizoen is deze kant niet te doen.
Onze tip: als je de westkust wil doen, neem een chauffeur mee.

Previous Post Next Post

Geef een antwoord